در سیستم‌های قدرت، با وجود قابلیت اطمینان این سیستم‌ها، همواره احتمال وقوع حالت‌های ناخواسته و غیر عادی كه موجب اختلال در عملكرد سیستم می‌شوند، وجود دارد. به طور كلی هر حالت غیر عادی كه در عملكرد سیستم به وجود می‌آید، خطا نامیده می‌شود. برای تشخیص حالت‌های غیرعادی در یك شبكه و ایزوله كردن بخش معیوب از سایر بخش‌ها از سیستم حفاظت استفاده می‌شود. رلهها، در واقع هسته اصلی سیستم حفاظت و مغز متفكر آن هستند. این تجهیزات از روی ورودی‌هایی كه از شبكه دریافت می‌كنند وقوع خطا را تشخیص می‌دهند.
*به طور معمول هر رله برای تشخیص نوع خاصی از خطا ساخته شده و تنها قادر به تشخیص آن خطا می‌باشد. به عنوان مثال برای تشخیص جریان‌های زیاد ناشی از اتصال كوتاه در شبكه از رله اضافه جریان یا Over current، برای تشخیص اتصال كوتاه با زمین از رله خطای زمین یا Earth Fault، برای تشخیص افزایش توان عبوری از دستگاه یا افزایش حرارت آن از رله Over Load، برای تشخیص افزایش ولتاژ از رله Over Voltage و برای تشخیص افت ولتاژ از رله Under Voltage استفاده می‌شود.
*رلهها نیز مانند سایر تجهیزات سیر تكاملی خاصی را پشت سر گذاشته‌اند. اولین نسل از رلهها، رله‌های الكترومكانیكی بودند كه در ساختمان آنها در اغلب موارد از یك سیم‌پیچ مغناطیس كننده استفاده شده بود. پس از آن رله‌های الكترونیكی به بازار عرضه شد.
در این رلهها فانكشن‌های حفاظتی توسط مدارهای الكترونیكی طراحی و پیاده‌سازی شده بود. با به وجود آمدن علم دیجیتال و پیشرفت آن، رله‌هایی به وجود آمدند كه با نمونه‌گیری از كمیت‌های مختلف الكتریكی نظیر ولتاژ و جریان و محاسبه اندازه و فاز آنها وقوع خطا را تشخیص می‌دهند. به این رلهها، رله‌های دیجیتال یا ماكروپروسسوری گفته می‌شود. در این رلهها می‌توان از الگوریتم‌های پیشرفته و پیچیده برای حفاظت یك وسیله و تشخیص وقوع خطا استفاده كرد.